อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 1 มิ.ย. 57
นาคินทร์ชะงัก จ้องหน้าอย่างเกลียดชัง “ไม่เกี่ยว? ไม่ได้ฆ่า? ไม่ใช่ฆาตกร? ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงสำส่อนขี้เมาหยำเปอย่างคุณวิ่งตัดหน้ารถกนกในคืนนั้น กนกก็คงไม่ตาย”ปานตะวันอึ้ง “ฉันเปล่านะคะ ฉันคุณเข้าใจผิด ฉันไม่ได้วิ่งตัดหน้า”
ปานตะวันไม่ทันพูดต่อ นาคินทร์ก็โกรธกระชากตะวันมาซะก่อน “ผู้ร้ายปากแข็ง!! ผมอยากรู้จริงๆ จิตใจคุณมันทำด้วยอะไร?? ถึงได้โหดเหี้ยมเลือดเย็นขนาดนี้??”
“ผมไม่ได้โง่!! บอกแล้วไงคุณอาจจะใช้มารยาตบตาคนอื่นได้ แต่สำหรับผม..ภาพของกนก..ความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ตรงนี้ “ นาคินทร์ชี้หัวใจตัวเอง “ทำให้ผมไม่โง่ ไม่ตกหลุมพรางของคุณปานตะวัน!! คุณต้องชดใช้!!”
ปานตะวันเก็ททุกอย่างน้ำตาคลอ “นี่คุณคิดว่าฉันเป็นสาเหตุทำให้คุณกนกตาย คุณก็เลย”
นาคินทร์สวน “ใช่!! ผมรับน้องสาวคุณเข้ามาทำงานเพื่อจะได้พบคุณ แกล้งทำดีกับคุณ ทั้งที่ผมเกลียดคุณยังกับอะไร!! เพื่อจะให้คุณได้ชดใช้!!”
ปานตะวันไม่อยากจะเชื่อ นาคินทร์เยาะๆ สะใจ “บ้านที่ผมพาคุณไปนอนด้วย ก็คือเรือนหอของผมกับกนก”
ปานตะวันเจ็บปวด นาคินทร์เศร้า สะเทือนใจ โกรธ “แต่ยังไม่ทันที่กนกจะได้อยู่ที่นั่นซักคืน คุณก็มาพรากเขาไปจากผม!!! คุณทำลายความฝันที่ผมเฝ้ารอมาตลอดทั้งชีวิต!!!”
“แล้วยังไงคะ?? ถ้าคิดว่าฉันเป็นต้นเหตุ ถ้าจะโกรธจะแค้นขนาดนี้ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายตามคุณกนกไปซะเลยล่ะ??”
“ชีวิตของคุณมันไม่มีค่าพอจะเทียบกับกนกหรอก แค่ ‘ตาย’ มันง่าย มันสบายเกินไป ‘อยู่’ แบบทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็นแบบที่ผมเป็นอยู่นี่สิ” นาคินทร์กระชากไหล่เข้ามาตะคอก “คุณต้องอยู่กับผม!! แต่ต้องทรมานกว่าผม ตกนรกยิ่งกว่าผม!! มันถึงจะสะใจ!! กราบขอขมากนกเดี๋ยวนี้!!”
นาคินทร์พูดใส่หน้า ก่อนจะผลักปานตะวันอย่างแรงจนถลาหัวไปชนกันป้ายรูปของกนกเลือดไหลเปรอะ ป้ายรูปกนก “โอ๊ยยย!!” ปานตะวันเจ็บแปลบ เอามือแตะ เลือดค่อยๆไหลจากหน้าผาก นาคินทร์แววตาตกใจ หลุดเป็นห่วง ทำท่าจะเข้าไปหา แต่พอเห็นรูปกนกก็ชะงัก
ภาพกนกนอนในห้องดับจิตแว่บขึ้นมา นาคินทร์กัดฟันพูด “หัวแตกแค่นี้อย่าทำสำออย!! ขอขมากนกเดี๋ยวนี้!!!”
ปานตะวันเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ มองหน้านาคินทร์ที่ทำกับเธอได้ เห็นเขาจ้องอาฆาตไร้สายตาปรานี “ได้…ถ้ามันจะทำให้คุณสะใจ”
ปานตะวันกัดฟันก้มลงกราบ ลงตรงหน้ารูปกนกวลี “คุณกนก..ถ้าตะวันมีส่วนในการจากไปของคุณ..ตะวันขอโทษ..ขอให้คุณอโหสิให้ตะวันด้วย”
ปานตะวันค่อยๆหันไปมองหน้านาคินทร์ เลือดยังไหลลงมาอาบแก้ม “พอใจรึยัง?”
นาคินทร์ตะคอก “ยัง!! ลุก!! ลุกขึ้น!!!”
ปานตะวันค่อยๆลุกขึ้นอย่างรำบาก สายตาเริ่มพร่า เพราะเสียเลือด และอ่อนเพลียจากอาเจียนแพ้ท้องก่อนหน้านี้ เมื่อตะวันลุกขึ้นก็โงนเงนและวูบลงทันที นาคินทร์ตกใจ พุ่งไปรับทัน “ตะวัน!! ตะวัน!!!”
นาคินทร์หวั่นใจ เป็นห่วง ปานตะวันสลบสไลไม่ได้สติ
ในรถนาคินทร์ นาคินทร์ซิ่งบนถนนยังกะพายุ นาคินทร์ขับไปหันมองปานตะวันที่สลบเลือดนองไหลไม่หยุดอยู่ที่นั่งข้างๆ อย่างกังวล นาคินทร์ตะโกนเรียก “ตะวัน!! ตะวัน!! คุณได้ยินผมมั้ย?? ตะวัน!!!
นาคินทร์มัวแต่หันมองตะวัน รถนาคินทร์เป๋ข้ามเลน รถที่สวนมาบีบแตรลั่น นาคินทร์รีบหักหลบเข้าข้างทางอย่างหวาดเสียว รถจอดนิ่ง นาคินทร์ร้องเรียกอย่างลืมตัว “ตะวัน!! ตื่น!! ตื่นเดี๋ยวนี้!!”
นาคินทร์คว้าตัวปานตะวันขึ้นมา เห็นเลือดยังทะลักหยดติ๋งๆ นาคินทร์หันรีหันขวาง ดึงทิชชู่เป็นกำมาอุดแผลแล้วจับปานตะวันเอนมาซบไหล่ตัวเองไว้ “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล!! โรงพยาบาล!!”
นาคินทร์นึกได้รีบออกรถ โดยใช้มือเดียวจับพวงมาลัย อีกมือประคองปานตะวันไว้ ซิ่งรถออกไปทันที
ที่โรงพยาบาล ปานตะวันอยู่บนเตียงถูกเข็นมาอย่างรวดเร็ว นาคินทร์เกาะเตียงวิ่งตามมาที่หน้าห้องฉุกเฉิน อัครินทร์พุ่งมาประกบ “พี่คิน!! เกิดอะไรขึ้น???”
นาคินทร์ทั้งตกใจ ทั้งกังวล ทั้งไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
อัครินทร์เปลี่ยนคำถาม เร่งฟังคำตอบ “งั้นตอบมาสั้นๆ คุณตะวันไปโดนอะไรมา?? เร็วๆ..เลือดออกเยอะมากนะพี่คิน!!”
“เอ่อ..ล้ม..หัวกระแทก”
อัครินทร์อึ้งแบบไม่เชื่อแต่ก็รีบสั่งพยาบาล “เย็บแผลด่วน!!”
ทุกคนพุ่งเข้าห้องฉุกเฉินไป ทิ้งให้นาคินทร์ยืนสับสน เหน็ดเหนื่อยอยู่ตรงนั้นคนเดียว จนค่อยๆ ทรุดลงนั่งอย่างอ่อนแรง เพราะความรักและความแค้นในตัวกำลังต่อสู้กันอย่างหนักหน่วงนั่นเอง แต่สักพักนาคินทร์ก็ต้องลุกพรวดขึ้นเมื่อพยาบาลคนนึงถือหลอดเลือดเล็กๆ ในมือ วิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินอย่างเร่งรีบ
นาคินทร์พุ่งไปถาม “ตะวันเป็นยังไงบ้างครับ? คนเจ็บปลอดภัยใช่มั้ยครับ?”
พยาบาลรีบพูด “คนไข้เสียเลือดมากค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
พยาบาลรีบวิ่งออกไป ปล่อยให้นาคินทร์อึ้งมึนตึ้บอยู่ตรงนั้น “ตะวัน”
นาคินทร์ทรุดนั่ง ถึงกับกุมขมับ สับสน “กนก!! พี่น่าจะดีใจ พี่น่าจะสะใจ มันถึงจะถูกใช่มั้ย?? แต่นี่..ทำไม? ทำไม? พี่ถึงกลายเป็นแบบนี้?? พี่..พี่ขอโทษกนก..พี่กำลังใจอ่อน..พี่ต้องไม่ใจอ่อน”
ทันใดนั้น อัครินทร์เปิดประตูห้องฉุกเฉินพรวดออกมาพร้อมพยาบาล
นาคินทร์พรวดมาหาอย่างลืมตัว “อัค”
อัครินทร์โวยนาคินทร์ มองหน้าเหมือนต่อว่า “แผลลึกและใหญ่มาก คุณตะวันเสียเลือดมาก ต้องให้เลือด!!”
อัครินทร์บอกกับพยาบาล “แอดมิท!!”
พูดจบอัครินทร์ก็วิ่งออกไปอีกทาง ทิ้งให้นาคินทร์ยืนเคว้งอยู่คนเดียว
ที่ห้องพักคนไข้ ปานตะวันนอนหลับอยู่ สักพักปานตะวันเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆ มองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง “คุณอัค”
อัครินทร์มองปานตะวันด้วยสายตาอ่อนโยนเป็นห่วง เห็นใจ “เจ็บมากมั้ยครับ”
ปานตะวันจุก พูดไม่ออก น้ำตาหยด พยายามอดทน
“ทำไมถึงได้เจ็บตัวมาแบบนั้น บอกผมหน่อยได้มั้ยครับ?”
ปานตะวันแอบหลบตา “ตะวัน..หกล้มค่ะ”
อัครินทร์รู้ว่าไม่ใช่ แต่ก็ไม่ว่าอะไร
“ตะวัน..มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
อัครินทร์รู้ว่าปานตะวันอยากจะถามถึงนาคินทร์ “พี่คินพาคุณมาส่ง”
ปานตะวันขอบตาร้อนผ่าวอีกครั้ง ยังไง? ทำเราเจ็บ..แล้วก็ยังพามาส่งโรงพยาบาลทำไม ไม่ปล่อยให้ตายๆ ไปซะ? อัครินทร์มองอาการ “ผมยังไม่ให้เค้าเข้ามา อยากคุยกับเค้ามั้ยครับ?”
ปานตะวันนิ่งไปนิด ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
อัครินทร์พยักหน้ารับ “แต่ผมอยากคุยกับคุณ”
ปานตะวันหันมองอัครินทร์ “ตอนมาถึง คุณเสียเลือดมาก ต้องให้เลือดก็เลยต้องเช็คกรุ๊ปเลือดของคุณ”
ปานตะวันแอบกังวลอยู่ลึกๆ เรื่อง ‘อาเจียน’ “เอ่อ..ค่ะ”
“บังเอิญผมเห็นว่าระยะหลังนี่คุณดูอ่อนเพลีย มีอาการวูบบ่อยๆ ก็เลยถือวิสาสะ ตรวจเช็คให้ละเอียด คุณคงไม่โกรธผมนะครับ”
ปานตะวันอึ้ง ตรวจละเอียด?? “ค่ะ..เอ่อ..แล้วผลเป็นยังไงบ้างคะ?”
อัครินทร์มองหน้าปานตะวันที่ดูพยายามทำใจสู้ที่จะรู้ผล แต่ปิดไม่มิดว่าหวั่นๆ อัครินทร์ตัดสินใจยื่นเอกสารผลตรวจเลือดในมือให้ปานตะวัน ปานตะวันหวั่นๆ ก่อนจะค่อยๆ รับไปอ่านดู
สีหน้าปานตะวันตระหนกทันที “มะ..ไม่..ไม่จริง ไม่จริงนะคะ”
อัครินทร์ถอนใจเฮือก
ตะวันน้ำตาหยด ตะปบมืออัค“ตะวันไม่ได้ท้อง....ไม่..ตะวันไม่ได้ท้อง คุณอัค!! ตะวันท้อง ไม่ได้!! ตะวันท้องไม่ได้!!”
ปานตะวันปล่อยโฮอย่างหมดความอดทนอดกลั้น โผเข้ากอดอัครินทร์ที่เข้าปลอบปานตะวันเช่นกัน
บริเวณที่นั่งพักรอในโรงพยาบาล นาคินทร์เดินพล่าน จนพยาบาลเดินมา
นาคินทร์ปรี่ไปถาม “คุณพยาบาลครับ!! ทำไมป่านนี้ยังไม่ยอมให้ผมเยี่ยมคนเจ็บ ผมเป็น” นาคินทร์ชะงัก พยาบาลมอง รอฟัง?? “ผมเป็นญาติสนิทที่สุดของเค้านะครับ”
พยาบาลมองตาปริบๆ “เอ่อ..ก็..คุณหมออัครินทร์กำลังเฝ้าดูอาการคนไข้ ยังสั่งห้ามเยี่ยมอยู่ รอซักครู่นะคะ ถ้าคุณหมออนุญาตแล้ว ดิฉันจะมาเชิญค่ะ”
นาคินทร์หงุดหงิด รอให้พยาบาลเดินไป สักพักคิด ตัดสินใจ เดินออกไปทันที
ในห้องพักคนไข้ สองคนยังกอดปลอบกันอยู่ ปานตะวันผละออกมา
“ผลตรวจ..ผิดพลาด..มันต้องมีอะไรผิดพลาด” ปานตะวันจ้องตาอัครินทร์แบบเด็กน้อยที่ไม่ยอมรับความจริง
อัครินทร์มองเห็นใจ ลูบผม “คุณตะวันไม่ต้องกลัว เรื่องนี้พี่คินจะต้องรับผิดชอบ”
ปานตะวันผงะ อึ้งที่อัครินทร์รู้ “คุณ..คุณ” ปานตะวันอับอายไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ก่อนจะรวบมืออัครินทร์ขึ้นมาขอร้อง “อย่าบอกเค้านะคะ อย่าให้เค้ารู้เด็ดขาด สัญญากับตะวันสิคะว่าจะไม่บอกเค้า ไม่บอกใครๆ ทั้งนั้น”
อัครินทร์หนักใจ ปานตะวันสะอื้น “ได้โปรดนะคะคุณอัค”
“คุณจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ต่อไปได้ยังไง? ผมจะไปคุยกับพี่คิน!!” อัครินทร์ลุกพรวด ปานตะวันรวบกอดเอวอัครินทร์ไว้แน่น จังหวะเดียวกันกับนาคินทร์เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นภาพบาดตาบาดใจเต็มๆ ต่างฝ่ายต่างอึ้งกันไป
“พี่คิน!!”
ปานตะวันรีบปล่อยมือจากอัครินทร์ นาคินทร์ค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างมีรังสีอำมหิต
“พี่คินมาก็ดีแล้ว ผมมีเรื่องจะคุย...”
ยังไม่ทันพูด นาคินทร์ก็ผลักอกอัครินทร์อย่างแรง “ห้ามไม่ให้ฉันเข้ามา ที่แท้แกสองคนก็จะได้มั่วกันบนเตียงคนไข้”
อัครินทร์โกรธ “อุบาทว์แล้วพี่คิน”
“หุบปากไปเลยไอ้อัค!! ฉันเคยเตือนแกแล้วใช่มั้ย? ว่าแกมันไก่อ่อน ไม่มีวันทันเกมผู้หญิงคนนี้” นาคินทร์พูดกับปานตะวัน มองด้วยความแค้น ส่ายหน้า “ฉันเองยังเกือบไป เกือบจะใจอ่อนซะแล้ว เธอนี่มันร้ายนรกส่งมาจริงๆ”
อัครินทร์ทนฟังไม่ไหว “พี่คินเข้าใจผิด!!”
นาคินทร์สวน “แกนั่นแหละที่เข้าใจผิด ถ้าแกยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนางฟ้าอยู่ล่ะก็..รู้ไว้ซะ ด้วยว่าแกมันโง่!! โง่สิ้นดี!!”
อัครินทร์สวน “พี่นั่นแหละที่โง่!! นี่พี่ไม่รู้ซักนิดเลยใช่มั้ยว่าคุณตะวันเค้ากำลัง”
ปานตะวันร้องลั่น ตะปบเอวอัครินทร์ไว้เพื่อจะขอร้อง “อย่า!! อย่านะคะ!!”
อัครินทร์ชะงัก แต่นาคินทร์ชะงักยิ่งกว่า หนอย!! มันกอดกันให้เห็นตำตา นาคินทร์ลมหึงขึ้น “กำลัง?? กำลังอะไร??”
อัครินทร์จะพูด ปานตะวันยิ่งกอดแน่นไม่ให้พูด นาคินทร์ยิ่งยัวะ นาคินทร์หลุด “กำลังจะฟาดทั้งพี่ทั้งน้องน่ะสิ!!”
ปานตะวันตะลึง “คุณนาคินทร์!!!”
“พี่คิน!! พี่ต้องฟังผม!!”
“ไม่นะคุณอัค!!”
“แกนั่นแหละฟังฉันให้ดี ผู้หญิงคนนี้นอนกับฉันแล้ว!!” ปานตะวันอึ้ง!! นาคินทร์พูดด้วยแรงโมโห “ถ้าแกรับได้ อยากจะต่อคิวจากฉันก็ตามใจ!!!”
ปานตะวันปล่อยโฮ อัครินทร์พุ่งเข้าต่อยเปรี้ยงที่หน้านาคินทร์ แล้วปรี่เข้าไปกระชากนาคินทร์มาตะคอก“ได้สิ!! ผมรับได้!!”
“ว่าไงนะ??”
ปานตะวันอึ้ง “คุณอัค!!”
“ไอ้อัค!! แก”
“ผมรับได้!! ผมรักคุณตะวัน!!พี่คินรักคุณตะวันรึเปล่าล่ะ??”
นาคินทร์อึ้ง!! พูดไม่ออก ปานตะวันงงไปหมด
อัครินทร์ตะคอก “ตอบผมมาสิ!! รักคุณตะวันรึเปล่า??”
นาคินทร์ไม่รู้จะตอบยังไง
“ถ้าไม่รัก ก็ยกคุณตะวันให้ผม!!”
นาคินทร์ผงะ ไปไม่เป็น “แก”
“คุณอัค!!!” ปานตะวันผงะมองอัครินทร์อย่างงงๆ
นาคินทร์ส่ายหน้า “ไม่ได้..ไอ้อัคแกรักผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด”
“ได้สิ!! ในเมื่อพี่ไม่ได้รักเค้า แล้วทำไมผมจะรักเค้าไม่ได้” อัครินทร์ตั้งใจบี้นาคินทร์ “ผมรัก และผมก็อยากจะแต่งงานกับคุณตะวัน!!!”
อ่านละคร เสน่หาสัญญาแค้น ตอนที่ 15 วันที่ 1 มิ.ย. 57
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น บทประพันธ์โดย Shaynaละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น กำกับการแสดงโดย กฤษฎา เตชะนิโลบล
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่หาสัญญาแค้น โดยผู้จัด อรพรรณ (พานทอง)วัชรพล
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 ทางไทยทีวีช่อง 3
ละครเรื่อง เสน่หา สัญญาแค้น...เริ่มออกอากาศตอนแรก 21 พ.ค.57ต่อจากละครเรื่อง อย่าลืมฉัน
ที่มา ไทยรัฐ